Op 9 september in het jaar 2009, in een vergaderzaaltje ergens in de Joe-Es-Of-Amerika sprak een koffiebruine meneer door een microfoon. Het ging over ziekenhuizen, kennelijk wou hij zich daar mee bemoeien. Goed, die koffiebruine meneer dus praten, wordt hij plots onderbroken door een vanillevla-witte meneer. Dat hij niet geheel de volle waarheid verkondigt:
Nu heeft die vanillevla, Joe Wilson genaamd, wel gelijk. Obama is een leugenaar. De president liegt inderdaad wel eens. Maar hypocriet was het wel. Joe liegt ook wel eens, als politicus. Hij verteld de mensen wel eens dat hij staat voor een “rechtvaardiger Amerika”, een “vrijer Amerika”, een “Amerika met meer snoepjes in de hagelslagpakken”. Allemaal niets bijzonders, hoort bij zijn baan.
Sterker nog, heel die zaal zit vol met leugenaars. Allemaal gebruiken ze woorden die niet geheel waarheidsgetrouw zijn. ‘Newspeak‘, wel te verstaan. Mensen die het hun beroep maken om problemen te zoeken die er niet zijn, om de ‘reddende engel’ van het gewone volk te zijn. Doorgaans laten ze weinig van zich horen, totdat, eens in de vier jaar, er weer gestemd moet worden.
Hierna trekken ze de staatskas open om maar eens even te verkondigen waarom die andere politici toch zulke slechte, doortrapte mensen zijn en hun niet. Hierin hebben ze natuurlijk altijd voor de helft gelijk.
En wanneer ze winnen, is de hoofdprijs weer die fijne staatskas. Dan kunnen ze spelen met dat nieuwe Jee-Es-Efje, dan kunnen ze kunstenaarsvriendjes uit de brand helpen met soepsidies, dan kunnen ze de ó zo slechte kapitalisten straffen (zie: belasting heffen) en de ó zo eerlijke lage klasse deze extra centjes geven. En een reisje naar New York of de Antillen “ter bevordering van de onderlinge relaties” is ook redelijk aangenaam.
En zo zijn er nog duizenden voorbeeldjes van politici en hun bestuurlijke hobby’s. En u en ik maken zich schuldig aan deze gang van zaken. Inderdaad, ook ik heb gezondigd. Als 18-jarige had ik de kans om te stemmen welke mannetje ik naar Brussel wou sturen om van een riant belastingbetaler-salaris te leven. Die kans is dan ook benut. Maar ik zal mijn leven beteren, en wel door naar de wijze woorden van George Carlin (Rust in Spanning & Sensatie) te luisteren:
Goed, dat is niet helemaal waar. Ik loop wel naar het stembureau, en ik hoop vurig dat er een papiertje en potloodje beschikbaar zullen zijn. De stemmentellers zullen nog opkijken van mijn artistieke stembiljet-tekeningen.
No comments:
Post a Comment